Σφαγή από τα παλιά – Εκτέθηκαν στο πανελλήνιο

Επιλέξαμε αυτόν τον τίτλο στο παρόν άρθρο μιας και σε κάποια μεγάλα αθλητικά σάιτ γράφεται ότι είδαμε ένα “ντέρμπι από τα παλιά”. Όντως ήταν ένα ματς (γιατί ντέρμπι δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς, ποτέ δεν ήταν ντέρμπι τα παιχνίδια του Ηρακλή με την Λάρισα) από τα παλιά και συγκεκριμένα από τα παλιά όμορφα και αγνά χρόνια της παράγκας. Το παιχνίδι καθορίστηκε από το διαιτητικό τρίο με μια σφαγή που θα συζητάει όλη η Ελλάδα για χρόνια. Υπάρχουν πάρα πολλές φάσεις με αποκορύφωμα την κόκκινη στον Πασά όταν κλώτσησε με τα δυο πόδια τον Στουρνάρα στα πλευρά και το μαρς πέναλτι σε καταφανέστατο χέρι μέσα στην περιοχή. Εννοείται ότι υπάρχουν πάρα πολλές φάσεις ακόμα, κάποιες στις οποίες αναφέρθηκε και ο προπονητής του Ηρακλή, Παύλος Δερμιτζάκης στην συνέντευξη τύπου.

Το παιχνίδι σαν παιχνίδι δεν χρήζει πολλής ανάλυσης. Ο Ηρακλής αν και μπήκε αγχωμένος, κατάφερε να προηγηθεί νωρίς με γκολ του Μιράντα μόνο και μόνο για να ισοφαριστεί στην αμέσως επόμενη φάση του αγώνα. Σταδιακά οι παίχτες του γηραιού κατάφεραν να αποβάλλουν το άγχος τους και να κυριαρχήσουν στον αγώνα. Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε ότι η Λάρισα, πέρα από το γκολ της, είχε μόλις μία ακόμα φάση και αυτή από φάουλ. Το παιχνίδι σε γενικές γραμμές κύλησε έτσι, δηλαδή με τον Ηρακλή να πιέζει διαρκώς και την Λάρισα να αμύνεται. Όλα αυτά μέχρι το 63ο λεπτό, όταν ο Μιράντα πάλι έβαλε μπροστά στο σκορ τον Ηρακλή. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, ο διαιτητής Τσέτσιλας, σαν να γύρισε ένας διακόπτης, γύρισε σε μια λογική διαιτησίας 0-100 μέχρι και το τέλος του αγώνα. Η διαιτησία έτσι κι αλλιώς δεν ήταν καλή, απλώς τηρούσε κάποια προσχήματα μέχρι το 2-1. Από κει και πέρα δεν μπορούσε η ομάδα του Ηρακλή να παίξει το παιχνίδι που ήθελε, είτε γιατί οι αποφάσεις δίνονταν ανάποδα είτε από τον φόβο τιμωρίας με κάρτα, αφού ο διαιτητής έβγαζε κάρτες μέχρι και σε κάποιες χλιαρές διαμαρτυρίες (εννοείται μόνο σε παίχτες του Ηρακλή).

Το παιχνίδι έληξε 2-2, κάνοντας πάρα πολύ δύσκολο το έτσι κι αλλιώς δύσκολο έργο που είχε ο Ηρακλής, δηλαδή να πάρει την άνοδο. Παρ’ όλα αυτά, το μόνο που μπορεί να αισθάνεται ο κάθε Ηρακληδέας σήμερα είναι περηφάνεια, γιατί η ομάδα καταφανέστατα άξιζε την νίκη και ανάγκασε ολόκληρο το σύστημα του παρασκηνίου του ποδοσφαίρου να εκτεθεί στο πανελλήνιο.